The grass is greener on the other side
2020 – 2021
Είναι μέρες που η κόρη μου έχει γυρίσει από την Αμερική, επιτέλους. Η ιδέα να σταματήσει στο Μιλάνο για να πάρει τα απαραίτητα ευτυχώς έμεινε πίσω. Περνάμε μαζί τις μέρες των πρώτων κρουσμάτων του νέου ιού στην Αθήνα. Τις συστάσεις διαδέχονται οι απαγορεύσεις. Φωτογραφίζω ό,τι μαγειρεύω, τους τοίχους του σπιτιού. Οι δραστηριότητες μού λείπουν. Φοράω το μαγιό και το σκουφί για το κολυμβητήριο και στέκομαι μπροστά στο φακό μου. Σπάνιο. Το αυτοπορτραίτο πάντα μου φάνταζε άβολο. Βγαίνω έξω, στον κήπο. Ανάμεσα στην αμυγδαλιά και την ελιά, μπροστά από το φράχτη, που μένουν στατικά αλλά μεγαλώνουν. Όπως και το γρασίδι.
Ένας καθημερινός διάλογος με το φακό και με τους φίλους στα social media ξεκινάει. Αισθάνομαι πιο πολύ από ποτέ την ανάγκη να αφηγηθώ, να επικοινωνήσω σκέψεις και συναισθήματα μέσα από εικόνες επίκαιρες, αλληγορικές, σαρκαστικές. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αντιδράσεις των θεατών. Την ίδια στιγμή, βρίσκω την αναζήτηση για το θέμα της επόμενης μέρας ακόμα πιο επιβεβλημένη. Είναι μία διαδικασία που εμπλουτίζει τη μονοτονία του εγκλεισμού. Όλα μοιάζουν στάσιμα. Μόνο το γρασίδι μεγαλώνει.
Ο τίτλος στα αγγλικά «The grass is greener on the other side» είναι έκφραση που δεν μπορεί να μεταφραστεί αυτολεξεί. Χρησιμοποιείται όταν μία κατάσταση, υλική ή κοινωνική, είναι φαινομενικά καλύτερη από τη δική μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Μπροστά σε μία πρωτόγνωρη περίοδο πανδημίας, όπου σχεδόν όλοι στη Γη αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή, οποιαδήποτε μορφή ματαιοδοξίας φθίνει.
«Για δες, να ποιος είναι ο κόσμος που μοιάζει τόσο επικίνδυνος. Ένα παιχνίδι για παιδιά, που αξίζει μόνο να αστειευτείς μαζί του.» Sigmund Freud